« سنگر مجازی من »

بسم الله

94/2/16

گاهی حرفایی میزنیم در حد نوک زبونمون ؛ اما دلمون ؟ ؛ نه تکونی نه لرزه ای و نه پس لرزه ای…

 وقتی از یه چیزی تعجب میکنیم میگیم جل الخالق ( بزرگ است آفریدگار)

 اما یه سجده درست و حسابی برای همین خالق با عظمت نداریم  ، سر که به سجده میره عظمت یه دنیا حرف برامون  بیشتره!!!

آب میخوریم میگیم فدای لب تشنه ات یا حسین ، یا عطشان…

زمین میخوریم میگیم یا زهرا …

بلند میشیم … یا علی…

 اما بوقتش دست افتاده ای رو با منت میگیریم …

 کمرمون از غم روزگارخم میشه ، یاد پهلوی بشکسته بی بی میوفتیم

     و میگیم یافاطمه زهرا خودت بدادم برس …

بچه مون مریض میشه … یا علی اصغرحسین

 اگه دختر کوچیک داشته باشیم و بیمار باشه … یا رقیه جان یا سه ساله حسین….

زندانی داشته باشیم دست بدامن باب الحوائج هفتم میزنیم

 و …یا باب الحوائج یا موسی بن جعفر

در حال نومیدی … یا ابالفضل….

 اما بعضی وقتا حتی خانواده هم ازمون ناامیدن ….

برای اثبات حقمون به خدا و قران قسم میخوریم …

دل تپش پیدا میکنیم … یا زینب ، انگار دلمون به آسمون  وصل میشه و آروم میگیره …

دیوونه میشیم …. یا کربلا  …

برای تحمل غروبهای جمعه … یا صاحب الزمان …

نمی فهمم با این همه دوایی که داریم باز چرا درد داریم …

نمی فهمم با این همه آشنایی که داریم باز چراغریبیم ….

نمی فهمم با این همه نور ،چرا تاریکیم ….

نمی فهمم با این همه راه چرا بی راهیم …

راستی چرا  ؟؟کجای کارمون عیب داره ؟؟

پس کی قراره این حرفا از زبونمون به قلبمون برسه ؟؟؟