« سنگر مجازی من »

كیفر هرچه به قیامت بیفتد خطرش بیشتر است. سه تا را هم آیه داریم.

هم دستمال كاغذی، هم مشت و مال، هم دسته بیل. هر سه در قرآن هست.
اما برخورد دستمال كاغذی این است. می‌گوید:

«وَ ما أَصابَكُمْ مِنْ مُصیبَةٍ فَبِما كَسَبَتْ أَیْدیكُمْ» (شوری/30)

شما چون ایمان دارید، خلافی كردید چوب می‌خورید. یعنی مؤمن هستید،

شیشه‌ای و شفاف هستید، خوب هستید. خدا زود حال شما را می‌گیرد،

كسی كه همه نمره‌هایش بیست است اگر یكبار نمره‌ی 15 گرفت، دبیر می‌گوید: بیا ببینم. تو كه همه نمراتت بیست بود. چرا پانزده شدی؟

ولی آن كسی كه هر روز نمره‌ی صفر می‌گیرد، آن هم صفر اندازه‌ی در قوری، این دیگر توبیخ ندارد. این از اول تا آخر صفر است.

اگر یك لكه به عمامه سفید افتاد، من فوری می‌شویم. اما اگر پیراهن سیاه من لك دار شد، كه دیگر نمی‌شویم. سیاهی روی سفیدی پیداست.

خوب‌ها را خدا می‌گوید: چون تو خوبی زكات ندهی، باران نمی‌آید. چون خوب هستی. چهل تا گوسفند یكی زكات است. ندهی، گوسفندهایت آسیب می‌بیند. آدم‌های مؤمن را خدا مثل شیشه با آنها برخورد می‌كند. یعنی خلاف كنند فوری خدا مچشان را می‌گیرد.
آدم‌های فاسق را برای بعد می‌گذارد. آیه‌ی خوب‌ها این بود.

«وَ ما أَصابَكُمْ مِنْ مُصیبَةٍ فَبِما كَسَبَتْ أَیْدیكُمْ» این آیه‌ی قرآن بود برای خوب‌ها.

آیه‌ی بدها این است: «وَ جَعَلْنا لِمَهْلِكِهِمْ مَوْعِداً» (كهف/59)

یعنی عجله نكنید، …هی نگو شاه كه اینقدر جنایت می‌كند پس چرا اینقدر خوش است؟! بابا صبر كن. بگذار مبارك جنایت كند، بعد می‌گیرند او را مثل گربه در قفس می‌كنند.«وَ جَعَلْنا لِمَهْلِكِهِمْ مَوْعِداً»
یك آیه‌ی دیگر می‌گوید: اصلاً در دنیا كارشان نداریم مثل صدام. تا پای اعدام هم نگاه می‌كند. نه در قفس برود و هیچ

قرآن می‌گوید: «أَنَّما نُمْلی‏ لَهُمْ» (آل‌عمران/178)

این هم آیه‌ی قرآن است. اصلاً در دنیا كارشان نداریم. گذاشتیم برای آخر سال با دسته بیل

پس سؤال: شما كه می‌گویی:

اگر خلاف كنید خدا حالتان را می‌گیرد، پس چرا خدا حال خلافكارها را نمی‌گیرد؟
جواب: خلافكارهای خوب را فوری حالشان را می‌گیرد. خلافكارهای بد را مدت تعیین می‌كند. خلافكارهای بد بد بد را می‌گذارد برای قیامت.

سه تا آیه داریم.

خوب را فوری حالشان را می‌گیرد. «فَبِما كَسَبَتْ أَیْدیكُمْ»،

بدها را   “وَ جَعَلْنا لِمَهْلِكِهِمْ مَوْعِداً” “و «إِنَّما نُمْلی‏ لَهُمْ “

از وبلاگ : حسین مرتضی پور

صفحات: 1· 2· 3